باز شوری ز سر می زند سر            شور شیرین لبی پر زِ شِکّـر
آن که در چینِ زلفش دلِ من            چون غزالی پریشان و مُضطر

عــقــل اقــدم، امــام مــقـــدّم            در حـدوث زمـانـی مــؤخّــر
نسخۀ عـالیات حـروف است            دفـتر عـشـق و عـنوانِ دفـتـر
مـشــرق آفــتــاب حــقــیـقـت            مــطــلــع نــیــرّ ذات انـــور
مظهـر غیب مکـنـونِ مطلـق            اسم اعظم در او رسم مضمر
شــاه اقــلـیــم حُـسـنِ الــهــی            کز ستـایش بسی هست برتر
طــور سـیـنـا و انّــی انـا اللّه            روضۀ قدس و موسی بن جعفر
کـاظـم الغـیـظ، باب الحـوائج            صائم الدهر فی البرد و الحرّ
قــبّــه کـعــبــۀ بــارگــاهــش            قـبلة الـناس فی البحـر و البرّ

در شریعـت، تو هـفـتم امامی            حـاکـم و معـنـی چـار دفـتــر
عرش را فرشِ راه تو خواندم            هاتـفـی گـفت ای پست منظر
طـائـر سـدرة الـمـنـتـهــی را            طـائـر هـمّـتـش بـشـکـنـد پـر
اولین پـایـه اش قـاب قـوسیـن            آخـرین پایه بـگـذار و بگـذر
آن چـه در قــوۀ وهــم نــایــد            کی تـوانـد کـنـد عـقـل بــاور
ای امــیــد دل مـســتـمـنــدان            نیست این رسـم آقـا و چـاکـر
یـا بـیـفـکـن مرا در چه گـور            یا که از چاه مـحـنت بـر آور